Co u pana słychać? Jak pandemia korona wirusa wpłynęła na pana zawodowe obowiązki? Pracuje pan przy Olimpijskiej czy z domu?
Pracuję zdalnie zgodnie z decyzjami, które u nas zapadły już 13 marca, a wynikały z zaleceń sanepidu i zamknięcia obiektów Gdyńskiego Centrum Sportu. Wszyscy pracownicy biura zostali przekierowani na pracę zdalną. Nie ma z tym problemu. Jestem w stałym kontakcie z prezesem, dyrektorem klubu i dyrektorem sportowym oraz trenerem w zakresie działań bieżących oraz decyzji dotyczących dalszych losów obecnego sezonu, a także z dyrektorem finansowym w zakresie procesu licencyjnego na kolejny sezon, który cały czas trwa.

Czy są w ogóle jakieś plusy tego nagłego zatrzymania życia w Polsce i na świecie?
Moim zdaniem doszukujemy się ich na siłę. Są osoby z grup zawodowych, które odnajdują wartość w tzw. spędzaniu czasu z rodziną, dziećmi i otwarcie o tym mówią. To zapewne efekt naszego stylu życia i tego, że jesteśmy w ciągłym biegu. Dlatego być może naturalną reakcją było złapanie tzw. oddechu przez tydzień-dwa, ale przecież to nie jest normalny stan. Normalnością jest nasza aktywność i praca. Każdy wie, że nawet najdłuższe wakacje w pewnym momencie się znudzą. Tęsknimy do naszych obowiązków, zwłaszcza jeśli wykonujemy pracę, która jest naszą pasją, a tak jest w moim przypadku. Mówią o tym także zawodnicy w wywiadach udzielanych podczas tej wymuszonej przerwy.

Na odprawach z delegatem zawsze trzeba przedstawić listę komunikatów bezpieczeństwa, w określony sposób reagować na hasła z trybun. To często jest wbrew atmosferze na tej najbardziej gorącej trybunie.

Jest pan przykładem osoby, która funkcję spikera łączy z byciem rzecznikiem klubu. W Arce Gdynia w tej drugiej roli od lipca 2009 roku. Jak to jest w pana przypadku z zachowaniem "zimnej głowy" na meczach?
Muszę przyznać, że zwłaszcza na początku, a moje korzenie spikerki w Arce sięgają lat 90-tych, było trudno i musiałem być nieco temperowany, zgodnie z zasadami, które obowiązują zwłaszcza obecnie spikerów. Kiedyś nie było takich mocnych wytycznych dotyczących naszej pracy. Były inne warunki, inny klimat na trybunach, inne stadiony. Dzisiaj każdy z nas jest uczestnikiem imprezy masowej. Ma z tego tytułu dokładne wytyczne i tak naprawdę podczas meczu podlega kierownikowi ds. bezpieczeństwa. Wiążą się z tym określone obowiązki. Na odprawach z delegatem zawsze trzeba przedstawić listę komunikatów bezpieczeństwa, w określony sposób reagować na hasła z trybun. To często jest wbrew atmosferze na tej najbardziej gorącej trybunie. Czasami to trudne. Każdy spiker jest kibicem swojej drużyny i nie wyobrażam sobie, żeby było inaczej.

Jak wyglądały pana początki, jeśli chodzi o spikerskie obowiązki?
Tak jak wspomniałem, początki to lata 90. Wówczas byłem jeszcze na studiach. Współpracowałem także jako dziennikarz z "Gazetą Gdańską" i "Kurierem Gdyńskim". Poproszono mnie o zastąpienie Krzysztofa Dąbrowskiego, który pracował wówczas w "Radiu Gdańsk" w dziale sportowym oraz był także spikerem na meczach Bałtyku. Potem pracowaliśmy m.in. razem w "Radiu Eska Nord". Nie było wówczas takich animozji i jak to dzisiaj określamy hejtu. Wówczas bowiem na Arce, gdzie na mecze regularnie zacząłem chodzić jako kibic w 1983 roku, spikerem był legendarny Tomek Panasiuk i nawet nie wyobrażałem sobie, że przyjdzie mi go zastąpić. Tak się stało w 1993 roku, gdy z pewnych względów odszedł z klubu, a ja dostałem propozycję od Darka Tokarskiego, który był wówczas jednym ze sponsorów Arki, a decyzję zaakceptował śp. Jacek Dziubiński. Z przerwą, która miała miejsce w pierwszej dekadzie XXI wieku, uzbierało mi się w różnych rolach w Arce już 20 lat. Z Darkiem do dzisiaj mamy kontakt, gdyż często Arka korzysta z obiektów Hotelu Mistral Sport, gdzie jest dyrektorem. Pozdrawiam go serdecznie! Co ciekawe, imię Tomasz to chyba przeznaczenie dla spikerów Arki. Tomaszowie Panasiuk, Rybiński i jeszcze Frymark. Ten ostatni do dzisiaj jest naszym spikerem na meczach drugiej drużyny. A wcześniej był także spikerem na meczach pierwszego zespołu i zastępował mnie także podczas kilku spotkań, gdy ostatnio przeszedłem operację.

Wierzę, mówiąc obrazowo, że poobijani po sztormie ze złamanymi masztami, ale wpłyniemy do bezpiecznego portu i wyremontujemy jednostkę, która ponownie wypłynie na spokojniejsze wody. Wierzę, że są liczne osoby, które nie pozwolą Arce zniknąć z piłkarskiej mapy Polski.

Pandemia korona wirusa przypadła w momencie bardzo trudnej sytuacji sportowej spółki. Jak pan jako kibic Arki, ale też jej wieloletni pracownik zapatruje się na przyszłość?
W ostatnim okresie Arka odniosła wspaniałe sukcesy i wydawało się, że będzie się rozwijać. Okazało się wręcz odwrotnie. Mam nadzieję, że tak jak w latach 90-tych, gdy Arkę ratował Jacek Dziubiński, czy nawet niedawno, gdy z kryzysu finansowego wyprowadził ją prezes Wojciech Pertkiewicz, obaj zresztą we współpracy z rzeszą oddanych Arce osób: sponsorów, partnerów, wsparciu władz miasta i kibiców, ponownie się uda. Wierzę, mówiąc obrazowo, że poobijani po sztormie ze złamanymi masztami, ale wpłyniemy do bezpiecznego portu i wyremontujemy jednostkę, która ponownie wypłynie na spokojniejsze wody. Wierzę, że są liczne osoby, które nie pozwolą Arce zniknąć z piłkarskiej mapy Polski. Liczę na to, tak jak inni pracownicy, którzy oddani klubowi solidnie wykonują swoje obowiązki, że wszystko zakończy się pozytywnym dla klubu finałem.